WE AANBIDDEN DE HEILIGE SINT-ROCHUS
Nu het coronavirus wereldwijd om zich heen grijpt ontstaat veel twijfel en wankelt ons vertrouwen. Begrijpelijk. Dokters, specialisten, verzorgers, personeel in de logistiek en zoveel vrijwilligers, … doen er alles aan om de pandemie in te dijken zelfs ten koste van eigen veiligheid. Van ons wordt gevraagd om de maatregelen stipt te volgen, wat niet altijd evident is en bovendien ervaren we dat dit ons maatschappelijk leven omgooit.
Maar wat zo hoopgevend en krachtig is zijn de mooie initiatieven die spontaan groeien om allen die het beste van zichzelf geven een hart onder de riem te steken: gezamenlijk applaus, witte lakens aan zoveel ramen, samen zingen, vrijwilligers die zich aanbieden voor boodschappen, handelaars die producten schenken aan verzorgingsinstellingen, … teveel om op te noemen. Hartverwarmend
Maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat dergelijke tijden met erge gevolgen voor de samenleving ook vroeger soms de kop opstaken, denken we maar aan de pest, cholera, ebola, oorlogen, … Het is kenmerkend dat in die donkere tijd velen opnieuw houvast zoeken in het geloof. Hoe is het anders te verklaren dat er in ons Vlaanderen zoveel kapelletjes en bedevaartsoorden zijn ontstaan. In die momenten worden zorgen er verdriet toevertrouwd aan weldoende mensen die ons voorgingen, heiligen genoemd.
In de katholieke kerk is Sint-Rochus de patroonheilige die aanroepen wordt in tijden van besmettelijke ziekten.
Wie was de heilige Rochus?
In 1295 werd hij in Montpellier geboren uit een aanzienlijke familie. Op een pelgrimstocht naar Rome werd hij getroffen door het leed van de pestlijders, de ziekte die zeer veel slachtoffers maakte. Hij verzorgde de zieken en wist volgens de legende door gebed of enkel door het maken van een kruisteken velen van hen te genezen. Voor de gelukkigen was dat een uitkomst, want tegen de pest was in die dagen geen kruid gewassen.
In Piacenza raakte Rochus zelf besmet. Hij trok zich in eenzaamheid terug in een bos. Een hond van een vriend voorzag hem van voedsel. In dat bos bewerkstelligde een engel zijn genezing. Na zijn terugkeer in Montpellier werd hij ervan verdacht een spion te zijn. Hij werd opgesloten in een gevangenis waarin hij vijf jaar later in 1327 zou zijn overleden.
Een nieuwtje: de kerk van Gavere bezit een enig reliekschrijn (18e eeuw) te zijner ere met als opschrijft “De inwoners van Gaver aan de HH Macharius en Rochus”?
Ook bevindt zich in de Liefkenswegel een kapelletje toegewijd aan de heilige Rochus (1870). Tot in de jaren 80 vond daar jaarlijks in de maand augustus een openluchtmis plaats?
Waarom zijn beide verwijzingen hier in Gavere terug te vinden? Het zal wel een reden hebben, het is ook niet zomaar dat de beeltenis van deze heilige hier een plaats kreeg.
Misschien mogen wij in deze coronatijd deze heilige opnieuw in herinnering brengen en hem aanroepen?
Laten we als geloofsgemeenschap opnieuw in verbondenheid met velen tot de heilige Rochus dagelijks het volgende gebed te bidden:
God,
die aan de Heilige Rochus,
de genade hebt verleend
door het teken van het heilig kruis
diegenen te genezen,
welke met de pest besmet waren.
Wij bidden U,
door zijn verdiensten en voorspraak,
bevrijd ons van ziekten
in het bijzonder in deze tijd waarin het coronavirus
zich over de hele wereld verspreidt.
Schenk genade en genezing aan de zieken
op voorspraak van Maria en alle heiligen. Amen.
Moge ieder van u die dit gebed bidt zich daardoor getroost en gesteund weten in het vertrouwen dat alles opnieuw goed komt.
